Ellen van Dijk kondigt afscheid aan: ‘Peloton is niet meer mijn plek’

Ellen van Dijk stopt na dit seizoen als wielrenster. Dat maakte de 38-jarige Woerdense bekend in de Avondetappe, het dagelijkse programma van de NOS. Van Dijk, meervoudig wereldkampioene tijdrijden, is 38 en moeder van een zoon. Ze kwam de laatste jaren meerdere malen hard ten val en voelt zich niet meer thuis in het peloton. ‘Ik voel dat dat niet meer mijn plek is.’

Ellen van Dijk
Fotocredits: Team Lidl-Trek

De in Harmelen geboren wielerprof bouwde in haar bijna twintigjarige carrière een schitterend palmares op. Ze werd wereldkampioen op de weg en op de baan, had eventjes het werelduurrecord in haar bezit, en schreef klassiekers op haar naam zoals de Ronde van Vlaanderen en Dwars door Vlaanderen.

Na Annemiek van Vleuten is Van Dijk de tweede renster van een gouden generatie die de fiets aan de wilgen hangt. Alleen Marianne Vos krijgt er nog geen genoeg van. Begrijpelijk gezien haar optreden in de Tour Femmes waar ze met een ritzege en twee tweede plaatsen nog steeds een ongekend niveau haalt.

Tijdrijden

Ellen van Dijk vond haar passie vooral in het tijdrijden. Bij een race tegen de klok, bij voorkeur op een biljartvlak terrein, kon ze haar grote motor op volle toeren laten draaien. Bij Trek-Segafredo, nu Lidl-Trek, kreeg ze de ruimte en heeft ze zich altijd thuis gevoeld. Met dit seizoen erbij rijdt ze 7 jaar bij de Amerikaanse equipe.

In 2013 werd ze in Florence voor het eerst wereldkampioen tijdrijden. Ze herhaalde dat kunstukje in 2021 (Brugge) en 2022 (Wollongong). Vooral de titel in Belgie heeft een speciaal plekje in haar hart, zei ze in de Avondetappe. ‘Ik wilde bewijzen dat ik het nog kon’.

In 2023 was ze even profrenster af. Ze was zwanger en beviel van een zoon. Een jaar later pakte ze de draad weer op. En hoe. Tijdritzeges in de Vuelta Extremadura en Tour de Normandië brachten het doel duidelijk in kaart: vlammen op de Spelen van Parijs. Een ernstige blessure tijdens de training waarbij ze onder meer haar enkel brak, bracht de olympische droom op een waakvlam. Ze deed nog wel mee, maar beëindigde de race anoniem.

Ook dit jaar werd ze door zwaar blessureleed getroffen na een sterk begin van het seizoen. Ze werd tweede in de Amstel Gold Race en droeg de rode leiderstrui van La Vuelta Femenina. Maar eind mei ging het mis in de Ronde van Lekkerkerk, waar ze met een gebroken schouder per ambulance moest worden afgevoerd. Bij haar rentree in de Baloise Ladies Tour viel ze nogmaals op die kwetsbare schouder, waardoor ze door de ploegarts niet fit genoeg werd bevonden voor de Tour Femmes. Daar had ze ondanks het ontbreken van een tijdrit graag nog eens haar waarde voor de ploeg willen aantonen.

Moeilijke beslissing

‘Ik zie nu rensters in het peloton van 19 jaar jong. Dan ben ik twee keer zo oud. Toch heb ik  lang nagedacht want het was een hele moeilijke beslissing. Vorig jaar had ik bedacht om nog één jaar door te gaan en daarna te stoppen. In het afgelopen voorjaar ging het nog goed en had ik nog veel plezier. Ik vind wielrennen mooi, ik vind trainen prachtig, ik vind het leven voor de sport mooi en ik vind tijdrijden het allermooiste wat er is. Maar het  wielrennen bestaat niet alleen uit tijdrijden. Rijden in het peloton, dat vind ik gewoon niet meer prettig. Ik wil stoppen op een moment waarvan ik denk: ik doe nog echt mee. Niet op een moment dat ik denk: ik hoor er niet meer bij’.