Zon
DOS tegen Elinkwijk 2-0, Tonny van der Linden (midden) duel met v.l.n.r. Blauw, Gademans, Van Tamelen.
Fotocredits: Joost Evers / Anefo
Het beton deed pijn aan mijn billetjes, maar daar zat ik. In dat enorme stadion, op de rand van de wielerbaan waar zoveel kinderen hun plek vonden. Voor me voetbalden onze helden in geel en zwart tegen Sparta, achter ons stonden de mannen met hun hoeden, donkere winterjassen, opgestoken kragen en Caballero’s in de mondhoek. Te mopperen. Want dát konden die Utrechtse mannen, eindeloos mopperen. (Van de zenuwen, maar dat begreep ik pas veel later.)
De lucht dreigde, Sparta maakte 0-1 waarna het tot overmaat van ramp ook nog fel ging regenen. Het gemopper achter me ging over in een luidruchtig gevloek, toen één man zei: ‘Niks aan de hand. Van der Linden scoort straks en als Van der Linden scoort gaat de zon schijnen.’ Mijn vader.
Weinig later schoot Tonny van der Linden raak, de regen stopte en de hemel brak open. Het is werkelijk zo gebeurd, al heette de tegenstander misschien geen Sparta, maar Go Ahead. Of GVAV. Het is dan ook lang geleden, in voetbaltermen zelfs van v.C. (vóór Cruyff dus). Hoe dan ook, ik heb sindsdien een rotsvast vertrouwen dat het allemaal goed komt – hoe groot het onheil ook. Die middag in Galgenwaard werd mijn ankerpunt, mijn houvast.
Nee, het ging sindsdien niet altijd goed in de wereld, soms zelfs gruwelijk mis. Wel viel uiteindelijk de Berlijnse Muur, was de Koude Oorlog voorbij, werd Mandela vrijgelaten en Apartheid opgeheven. Momenten van hoop waaraan je je kon vastklampen. Het kwam goed.
Was het maar zo. In een tijdsbestek van enkele jaren is een andere wereld ontstaan. Praten is schreeuwen geworden, intimideren. Feiten vervangen door desinformatie, diplomatie en overleg door bommen en granaten. Recht en rechtvaardigheid lijken begrippen uit een vervlogen tijd. En de aard van het geweld is misselijkmakend, met het dagelijks bombarderen van woonwijken in Kyiv of Charkiv, de schofterige aanslag van Hamas van 7 oktober 2023 en de meedogenloze reactie daarop; Gaza is thans een ruïne, de bevolking wordt uitgehongerd. In de cynische, onverschillige hoofden van de daders wordt dat onverdraaglijk leed genegeerd. De wereld draait dol. Ik zoek houvast, maar vind het niet meer.
Ondertussen achter de dijken. Toen een jaar geleden een nieuwe regering (nou ja…) aantrad was er vreugde dat we zo’n sportieve premier kregen. Hij liep hard. (Vervolgens liet zijn ministersploeg de boel bij jeugd, onderwijs en sport in de steek.) En de leider van ’s lands grootste partij zei: ‘De zon gaat weer schijnen’.
Hoe potsierlijk. Zoiets groots kon alleen Tonny van der Linden.
